"Ik heb al 36 uur niet meer geslapen, maar ik ben niet moe. Ik heb al 36 uur niets meer gegeten, maar ik heb geen honger. Ik blijf doorgaan, alsof iemand de 'on'-knop ingedrukt houdt. De voorbije uren en dagen heb ik de meest aangrijpende dingen gezien in mijn 20-jarige loopbaan als reddingswerker." Aan het woord is Alain Rittiner, chef van de hulpdiensten van het Zwitserse kanton Wallis.
"Het alarm ging bij ons onmiddellijk af. Zeven minuten na de verwoestende knal was de eerste ziekenwagen ter plaatse. De anderen volgden snel. Toen we de tunnel binnenreden, zagen we de verhakkelde bus. Een irreëel beeld. Iedereen vroeg zich af hoe dat mogelijk was. Hoe was die bus in die nis terechtgekomen?"
"Door merg en been"
"We naderden de bus en waren vol goede moed om de mensen te helpen. Maar dan blokkeerden we plots één moment: we hoorden kinderen wenen. Gehuil dat we nog nooit gehoord hadden. Het ging door merg en been. We kunnen wel de ogen sluiten of wegkijken bij dergelijk ongeval, maar de oren dichtstoppen, neen dat lukt niet."
"We verzorgden hen alsof het onze eigen kinderen waren. Ikzelf heb twee dochters van tien en dertien jaar. Bijna net zo oud dus als de tieners op de bus. De zeteltjes waren allemaal uit hun verankering geschoten en samengedrukt. Om de geklemde kinderen te bevrijden, moest de brandweer zetel na zetel uit het wrak halen, te beginnen van achteraan. De kinderen daar waren minder zwaar gewond dan de passagiers vooraan. Toch moesten ze vooraan het langste wachten. We konden er niet bij. Daardoor lieten een aantal kinderen alsnog het leven."
"Ze gleden weg"
"Vier of vijf reddingswerkers bekommerden zich over de gehavenden vooraan de bus. Ze hielden hun handen vast, spraken met hen en knuffelden hen. Minuut na minuut werd de handdruk steeds lichter, tot de kinderen wegzakten en het leven lieten. Ze stierven niet alleen, er was iemand bij hen."
"We werden zwaar op de proef gesteld. Elk halfuur werd een reddingsteam afgelost, waarna we werden bijgestaan door een team van psychologen. Met enkele reddingswerkers gaat het zeer slecht: de kinderen stierven in hun armen. 40 minuten nadat de eerste ziekenwagen arriveerde, was het eerste slachtoffer in het ziekenhuis. Ik heb zelden een reddingsactie gezien die zo snel en goed functioneerde. Iedereen heeft zich 200 procent gegeven. We hebben veel kinderen zien gaan, maar hebben er ook enkelen kunnen redden. Dat is een troost."
http://www.hln.be/hln/nl/957/Belgie/article/detail/1409501/2012/03/16/Pakkende-getuigenis-chef-hulpdiensten-De-kinderen-stierven-niet-alleen.dhtmlbron hln.be