Maar die tijd kun je later wel nemen.
Het hebben van een goed overzicht over de aantallen en aard van de gewonden is wel van belang voor het verdere verloop van het SMH proces.
Je bent toch helemaal met mij eens dat het geen papieren werkelijkheid is. Als jij daar in praktijk bezig bent met een T2 slachtoffer en je ziet dat verderop een T3 patient het bewustzijn verliest je niets doet omdat er een protocol is?
Ik meen serieus dat al die rapporten schrijvers makkelijk oordelen vanuit hun kantoren, daar kan je prima indelingen maken en mensen opdelen in soorten en nummertjes. Het wordt ineens anders als je als verpleegkundige in een treincoupe zit, met 1 paar handen, 1 paar ogen, 1 paar oren en 16 gewonde mensen.
Ik kan me beter verplaatsen in teksten zoals Dimeg post, wat zou je doen als ambulance chauffeur. Ga je wachten tot een RGF iets zegt. Ik heb bij een RGF altijd een idee van een pijprokende GGD directeur van de oude stempel. De arts die de laatste 15 jaar geen stap meer in een ziekenhuis of behandelkamer heeft gezet. Een RGF moet je lekker bij de burgemeester zetten, laat ze lekker vergaderen tijdens hun crisisoverleg. Operationele hulpverleners moeten gewoon doen wat ze moeten doen en niet zo wakker liggen van beleid en ambtelijke verantwoordelijkheden. Een verpleegkundige heeft het vak gekozen om mensen te helpen, artsen ook, ik neem aan dat het voor brandweermensen ook van toepassing is. De groep op kantoor heeft gekozen voor politiek, babbelen en protocollen schrijven, twee verschillende werelden. Ik denk dat ondanks alle protcollen het gewoon maar beter is dat ambulance chauffeurs gewoon gaan rijden, dat verpleegkundigen gewoon doen wat hun verstand ze zegt en als er al een arts iets gevraagd moet worden dan is de MMT arts toch iets meer van de praktijk.
