Ik heb dan blijkbaar in de goede (niets-academische) ziekenhuizen gewerkt, want het hierboven geschetste beeld herken ik niet zo. Het is wel wat je hoort van collega's die in Duitsland werken of werkten.
Natuurlijk, hier en daar loopt nog wel eens een specialist rond van de oude stempel die door iedereen met 'dokter' wil worden aangesproken en alleen met de hoofdverpleegkundige wil praten. Maar om nu in het algemeen van verafgoding te spreken...
Wat is er mis met het aangesproken willen worden met "dokter" trouwens? In bijzijn van anderen spreek ik collegae en assistenten bijna altijd aan met dokter. Het is geen woord waar je je voor hoeft te schamen.
Misschien heeft de verpleegkundige ontzettend veel moeite met dat woord, de meeste patienten niet. Iemand die zegt dat hij assistent-chirurg is krijgt regelmatig de vraag of hij niet even de "echte" dokter kan laten kijken.
Ik zie helemaal niets in een ziekenhuis waar iedereen Jantje, Pietje, Henkie of Truus is.
Ik laat me tot de op de dag van vandaag zelden aanspreken met mijn voornaam. Ik geef de voorkeur aan "mevrouw" of "dokter". Mensen die me wel mogen aanspreken bij de voornaam doen dat omdat ik het zelf heb aangegeven, in praktijk doen deze mensen dat niet in bijzijn van patienten of anderen.
Mijn opleider en grote voorbeeld is ook nog steeds actief, ik heb een vriendschappelijke relatie met hem, daar gebruik ik zijn voornaam. In het ziekenhuis spreek ik hem aan als professor of dr.
