Of iedereen een certificaat moet krijgen is maar zeer de vraag. Ik denk dat we eerder de vraag moeten stellen of iedereen wel geschikt is om te reanimeren?
Reanimeren is topsport en natuurlijk is het altijd beter iets dan niets. Maar ook ik zie helaas cursisten die fysiek en geestelijk niet in staat zijn om een "goede" reanimatie te doen op een oefenpop.
Laat staan hoe dit in de praktijk moet zijn. Moeten we deze mensen niet beschermen tegen zichzelf? De wanhoop nabij zijn en het gevoel van gefaald te hebben kunnen grote impact hebben op de rest van hun leven.
Dan kom je op een heel andere discussie...als het om de fysieke eisen gaat. Kom je niet verder dan de eindtermen en die discussie hebben we ergens anders al behoorlijk verhit gevoerd (en zijn we er eigenlijk nog niet uit)
Blijk je de eindtermen niet te halen dan geen certificaat daarna is het aan de persoon zelf of hij het werkelijk aan kan.
Heel belangrijk daarin KAN de nazorg zijn, hoe ga je om met een reanimatie opzich en wanneer kun je werkelijk spreken van een geslaagde reanimatie ??
Mij is geleerd dat ik in beginsel niet kan falen, immers ik heb gedaan wat ik kon. Na een inzet moet je je verhaal kwijt kunnen zeker wanneer de afloop niet is zo als je hoopt.
Mensen vooraf in bescherming nemen is lastig, zeker om te zien hoe iemand er "tussen de oren" mee om zal gaan. Voor de leken HV-er is wat dat betreft denk ik de nazorg
nog belangrijker dan voor de prof.