Wel of niet reanimeren? (erkenning van de niet-reanimerenpenning e.a.)

[voske83]

Erkend door wie?
Een schriftelijke wilsverklaring is het enige dat erkend is. De stichting die de penningen uitgeeft beweert dat hun penning gelijk is aan een schriftelijke wilsverklaring.

Daar heeft minister Klink iets aardigs over geschreven in een brief aan de Tweede Kamer:

Zoals de voormalig staatssecretaris in uw Kamer heeft betoogd, door mij in de Eerste Kamer is herhaald, en in de beantwoording van hiervoor genoemde Kamervragen is bevestigd, is de niet-reanimerenpenning te beschouwen als een schriftelijke wilsverklaring en is de juridische status van de niet-reanimerenpenning identiek aan die van de papieren wilsverklaring. Ik deel derhalve niet de constatering in de motie-Schermers, dat met de niet-reanimerenpenning niet wordt voldaan aan de wettelijke eis van een op schrift gestelde wilsverklaring ten aanzien van niet-reanimeren. Ik licht dit uiteraard toe.
Artikel 7:450, lid 3, BW stelt als eis aan de wilsverklaring dat deze in schriftelijke vorm moet zijn geuit. Om aan deze eis te voldoen, is het voldoende dat er sprake is van het vastleggen van de wilsuiting in ‘schrift’; dat wil zeggen: met gebruik van schrifttekens. Het woord schriftelijk is in de wet gebruikt om te zorgen dat er een tastbare verklaring is. Er is geen reden om daarbij alleen te denken aan het
gebruik van papier. Schriftelijke boodschappen kunnen ook op elk willekeurig ander materiaal worden vastgelegd wat geschikt is om de geschreven informatie te bevatten en weer te geven. Dus bijvoorbeeld ook op een metalen penning.
Cruciaal voor zowel een verklaring op papier als een verklaring op een metalen penning is dat deze te herleiden is tot de persoon die de verklaring uitte. Dat bij de parlementaire behandeling van artikel 7:450 BW destijds niet is gedacht aan of gesproken over een wilsverklaring in de vorm van een penning, is daarbij niet van belang.
De uitgave van de niet+reanimerenpenning door de NVVE gebeurt op een schriftelijk verzoek van de aanvrager, waarin deze aangeeft een weigering als bedoeld in artikel 7:450 lid 3 BW door middel van een penning te willen vastleggen. Dit betekent dus dat naast de penning ook nog een, zonodig boven tafel te halen, wilsverklaring van de drager op papier bestaat, die bij de NVVE wordt bewaard.
(...)
Het feit dat de juridische status van de niet-reanimerenpenning identiek is aan die van een wilsverklaring op papier impliceert dat de rechtspositie van zowel de drager als van de hulpverlener die met een dergelijke verklaring geconfronteerd wordt, in beide verschijningsvormen gelijk is. Het maakt per definitie dus geen verschil of iemand met een papieren wilsverklaring op zak loopt, of dat hij de wilsverklaring in penningvorm aan een ketting om zijn nek draagt. In beide gevallen zal de hulpverlener die geconfronteerd wordt met de acute noodzaak van levensreddend handelen, bij de patiënt moeten nagaan of die een wilsverklaring bij zich draagt, en dient conform deze verklaring te worden gehandeld of geabstineerd (waarbij ik overigens nu reeds opmerk, dat ik verderop in deze brief een drietal redenen beschrijf op grond waarvan in voorkomende gevallen van dit uitgangspunt kan worden afgeweken). In de praktijk zal de gemakkelijker en sneller vindbare penning eerder uitsluitsel geven. Voor de hulpverlener kan dit inhouden, dat hij zich, althans naar eigen waarneming, indringender rekenschap moet geven of er mogelijk omstandigheden zijn die nopen om die wilsverklaring wel of juist niet op te volgen. De drager van een niet-reanimerenpenning of -verklaring accepteert met het dragen van die penning of verklaring een zeker risico dat het behandelverbod wordt opgevolgd in situaties die de drager bij het opstellen/aanvragen van zijn verklaring niet heeft voorzien, bijvoorbeeld een situatie waarin een goede kans bestaat dat hij na reanimatie zonder enig nadelig restverschijnsel kan doorleven. Ik vind het dan ook belangrijk dat de persoon die besluit tot het opstellen/aanvragen en bij zich dragen van een niet-reanimerenpenning of een verklaring in een andere verschijningsvorm, die beslissing weloverwogen neemt en zich vooraf vergewist van de te verwachten gevolgen en risico’s. Bij voorkeur overlegt hij hierover met zijn (huis)arts, maar te allen tijde blijft de persoon zélf verantwoordelijk voor zijn besluit. Verderop in mijn brief kom ik hier in het kader van de afgifteprocedure op terug.

http://www.rijksoverheid.nl/bestanden/documenten-en-publicaties/kamerstukken/2010/09/21/reactie-op-de-motie-schermers-inzake-de-niet-reanimerenpenning/dlz-3023412.pdf

[ir. Auditor]

Daar heeft minister Klink iets aardigs over geschreven in een brief aan de Tweede Kamer:

http://www.rijksoverheid.nl/bestanden/documenten-en-publicaties/kamerstukken/2010/09/21/reactie-op-de-motie-schermers-inzake-de-niet-reanimerenpenning/dlz-3023412.pdf

Mooi tnx, wat ik vooral interessant vind is dat het dus ruimte laat voor nog meer vormen van wilsverklaringen. De tatoeage is ook schriftelijk vastgelegd dus kun je met het zelfde argument als de penning rechtsgeldig zien.

[zwelgje]

Hoe zie jij aan de afbeelding of ze er over nagedacht heeft en het dus een weloverwogen keuze is?

Hoe zie jij aan de afbeelding of ze er niet over nagedacht heeft en het dus geen weloverwogen keuze is?  
Volgens mij is dat ook de essentie van zelfbeschikking. Ga er vanuit dat mensen zelf keuzes kunnen maken, tenzij er aanwijzingen zijn dat ze dit niet zo is. Niet andersom.....

[Willem D.]

Daar heeft minister Klink iets aardigs over geschreven in een brief aan de Tweede Kamer:

http://www.rijksoverheid.nl/bestanden/documenten-en-publicaties/kamerstukken/2010/09/21/reactie-op-de-motie-schermers-inzake-de-niet-reanimerenpenning/dlz-3023412.pdf

Er wordt gesproken over hulpverlener(s).
Dat kunnen drie dingen betekenen.
1. de medische hulpverleners,
2. de leken hulpverleners, en
3. de medische hulpverleners en de leken hulpverleners

Welke doelgroepen bedoelt men eigenlijk?

Gezien het feit dat er wordt gesproken over "patient" en "behandelverbod" geeft al aan dat men medische hulpverleners bedoelt.
Citaat uit deze brief "De uitgave van de niet-reanimerenpenning door de NVVE gebeurt op een schriftelijk verzoek van de aanvrager, waarin deze aangeeft een weigering als bedoeld in artikel 7:450 lid 3 BW door middel van een penning te willen vastleggen. Dit betekent dus dat naast de penning ook nog een, zonodig boven tafel te halen, wilsverklaring van de drager op papier bestaat, die bij de NVVE wordt bewaard."
In mijn ogen betekent dat het één niet zonder de ander kan. Verificatie zoals in het citaat wordt aangehaald is op straat gezien het zeer urgente karakter van eerstehulpverlenen onmogelijk en dus uitgesloten en derhalve kan een reanimatiepoging mijn inziens niet strafbaar zijn.
 
Ik beschouw een niet-reanimeren verklaring/penning gezien bovenstaande derhalve puur van toepassing op de medische hulpverleners en beschouw deze dan ook niet van toepassing voor de leken hulpverleners.

[Expert]

Ik beschouw een niet-reanimeren verklaring/penning gezien bovenstaande derhalve puur van toepassing op de medische hulpverleners en beschouw deze dan ook niet van toepassing voor de leken hulpverleners.

Wiilem,

Begrijp ik nou goed dat jij jezelf beschouwd als lekenhulpverlener en dat je grond daarvan zou besluiten deze dame toch te reanimeren?

[Pleegje_]

......
In mijn ogen betekent dat het één niet zonder de ander kan. Verificatie zoals in het citaat wordt aangehaald is op straat gezien het zeer urgente karakter van eerstehulpverlenen onmogelijk en dus uitgesloten en derhalve kan een reanimatiepoging mijn inziens niet strafbaar zijn.
 
Ik beschouw een niet-reanimeren verklaring/penning gezien bovenstaande derhalve puur van toepassing op de medische hulpverleners en beschouw deze dan ook niet van toepassing voor de leken hulpverleners.

gezond boerenverstand is ook niet strafbaar.

Zou je zelf gereanimeerd willen worden als je boven de 90 bent (in dit geval)?? Als het antwoord "nee" is doe je het een ander ook niet aan.... Is het antwoord "ja"....misschien moet je dan nog maar eens nadenken over de vraag....

Als je in dit geval besluit om niet te gaan reanimeren doch alleen 112 te bellen dan heb je aan burgerplicht voldaan en zal niemand moeilijk gaan doen over het feit dat je niet gereanimeerd hebt. Ik denk zelfs dat je een schouderklopje verdient voor de bewuste keus die je maakt..

[Vider]

Sorry Expert,

Ik ga hier niet met je mee. Discussie over het wel of niet reanimeren prima, maar om een ander voor slapjanus uit te maken omdat hij een andere mening heeft, vind ik niet correct.

Zoals aangegeven het hele verhaal hierover dit blijft een eeuwige discussiepunt tussen voor en tegenstanders.

[Nachtbroeder]

Discussie over het wel of niet reanimeren prima, maar om een ander voor slapjanus uit te maken omdat hij een andere mening heeft, vind ik niet correct.

Het gaat hier niet om welke mening iemand heeft, maar om het belang van de patiënt. Het is de grootste onzin om te roepen dat een leek maar moet beginnen omdat er anders juridische consequenties zouden zijn. Als je je handelen niet kan aanpassen aan de wensen van een patiënt omdat bijvoorbeeld een ehbo-instructeur (vaak zonder enige kennis van zaken) of een rode kruis teamleider wat onzin staat uit te kramen, zou je eens bij jezelf moeten nagaan waarom professionals bij dergelijke patiënten terughoudend zijn met handelen.

[sylvester1986]

Stel je weet van een (ongeneeslijk zieke) familielid/partner/kennis etc etc dat deze niet gereanimeerd wil worden, maar heeft geen penning/tattoo, ga je dan toch reanimeren?

[klf grimmenstein markt]

Stel je weet van een (ongeneeslijk zieke) familielid/partner/kennis etc etc dat deze niet gereanimeerd wil worden, maar heeft geen penning/tattoo, ga je dan toch reanimeren?

Als ik DIE kennis heb van het slachtoffer zal IK geen reanimatie starten en me beperken tot het (misschien wel te laat) bellen van 112 dat hangt (uiteraard) af van de kennis die ik heb van de wens van het SO