Reactie #216 Gepost op: 16 december 2013, 21:58:07
Mishandelende agenten riskeren celstraffen tot 4 jaar
BRUSSEL - Het Brusselse parket heeft maandag celstraffen van 1 tot 4 jaar geëist tegen 12 agenten van de spoorwegpolitie. Die zouden tussen 8 januari en 26 november 2006 minstens vijftien arrestanten mishandeld hebben in het Brusselse Zuidstation. Om hun wangedrag te verdoezelen, zouden de agenten valse processen-verbaal opgesteld hebben. Voor een dertiende verdachte, een hoofdinspecteur die de leiding had in het commissariaat van de spoorwegpolitie, vroeg het parket de vrijspraak.
De twaalf, waarbij zeven vrouwen, maakten deel uit van de federale spoorwegpolitie en stonden in het Brusselse Zuidstation in voor de ordehandhaving. Uit frustratie met de volgens hen lamentabele werking van Justitie zouden ze zich maandenlang misdragen hebben tegenover arrestanten.
Die mishandelingen en vernederingen namen soms zeer zware vormen aan. Zo werden daklozen herhaaldelijk in het kruis getrapt of met geweld op de grond gegooid. Minstens één man werd geslagen met een stroomkabel en van een zigeunermeisje van twaalf werd door een lachende agente zelfs het haar afgeknipt.
Het parket meent dat de betrokkenen zware schade toegebracht hebben aan het imago van de politie en het vertrouwen dat de burger in de politie mag hebben. Dat de feiten al van 2006 dateren, was voor het parket geen reden om mild te zijn. “Het was een zeer complex dossier en de verdediging heeft alles gedaan om tijd te verliezen”, klonk het.
Slechts voor één agent, die verstek liet gaan, eiste het parket een effectieve gevangenisstraf. Voor alle anderen kon het zich verzoenen met een straf met uitstel en in het geval van vier verdachten zou het zich zelfs niet verzetten tegen een opschorting.
Bron13 leden spoorwegpolitie sloegen en vernederden zeker 15 daklozen
‘Geweld was de norm en ik wou bij de groep horen’
Niet alle beschuldigde leden van de spoorwegpolitie hebben de feiten bekend.
Dertien leden van de spoorwegpolitie staan in Brussel terecht omdat zij ervan verdacht worden in 2006 minstens vijftien daklozen zonder aanleiding geslagen en vernederd te hebben. De vrouwelijke agenten deden daarbij niet onder voor hun mannelijke collega’s.
De dertien verdachten kunnen in twee groepen worden ingedeeld: enerzijds zij die (gedeeltelijke) bekentenissen hebben afgelegd, anderzijds zij die blijven ontkennen. In de eerste groep zitten politiemensen die van de zwaarste feiten verdacht worden. Dat de leden van de tweede groep blijven ontkennen, is begrijpelijk. Zij maken nog altijd deel uit van de politie en hun verdere loopbaan hangt af van de uitspraak van de rechter.
‘Zo aangeleerd’
Zij vrezen dus het ergste. Bij het lezen van de betichtingen begrijp je beter waarom. In het kantoor van de spoorwegpolitie aan het Zuidstation ondergingen daklozen kastijdingen en vernederingen, die grensden aan foltering. ‘Ja, ik was brutaal. Zowel wat woordgebruik betreft als in mijn manier van doen’, geeft Audrey N. toe. De jonge inspectrice had een bijzondere voorliefde voor de kniestoot in het kruis van de mannelijke gedetineerden, die het waagden haar scheldwoorden naar het hoofd te slingeren. ‘Dat was de methode die ik aangeleerd kreeg. Je kijkt die mannen recht in de ogen, je vraagt hen of zij kinderen hebben. En dan trap je hen in het kruis. Ik weet niet hoe vaak ik dat gedaan heb.’
Audrey deinsde er ook niet voor terug om slagen te geven, trappen uit te delen en arm- en wurggrepen toe te passen. ‘In het begin maakte ik opmerkingen als ik mijn collega’s gedetineerden in elkaar zag slaan, wat zeer geregeld gebeurde. Maar ik kreeg te horen dat ik als nieuwkomer maar beter kon zwijgen. Ik wou tot de groep horen, dus dacht ik dat ik maar beter op dezelfde manier kon handelen als mijn collega’s. Ik wou tonen dat ik mijn mannetje kon staan en als vrouw respect kon afdwingen van de arrestanten, zelfs als die lastig deden.’
Ook Audreys vriendin Christine L. speelde het hard. Op haar verjaardag kreeg zij van haar collega’s een Algerijn cadeau die ze naar hartelust in de garage van de brigade in elkaar mocht timmeren. De ongelukkige kreeg ervan langs met een elektriciteitssnoer. En dan werd hij in een stalen kast opgesloten, waar de agenten met zijn allen met hun matrak op begonnen te beuken. ‘Een beurt in de muziekdoos’, noemden de agenten dat.
‘Hoe is het zover kunnen komen?’, vroeg voorzitster Françoise Cudell aan de betichten. ‘Ik werd gek van de constante blootstelling aan de criminaliteit’, antwoordde Philippe M. ‘Voor en na mijn periode bij de spoorwegpolitie heb ik nooit problemen gehad. Maar als u weet dat onze kleine groep in het Zuidstation in 2006 alleen 11.000 processen-verbaal heeft uitgeschreven, dan begrijpt u in wat voor helse omgeving wij werkten. Dat is geen excuus voor de verschrikkelijke dingen die ik gedaan heb. Maar zulke werkomstandigheden zijn bijna onhoudbaar.’
Bron
