Kan er worden bezuinigd op het MMT?

[jvo]

Ik wil het niet weten geloof ik. De eerste keer dat ik een MMT'er met een accuboor aan zag komen en zag dat deze gebruikt werdm moest ik mijn vrouwelijke collega vervolgens oprapen. En zelf werd ik ook wat licht in mijn hoofd...

Die zit bij ons gewoon in elk busje hoor Maar het is inderdaad net fisherprice my first workshop

[Joffry Ambu-Vpk]

Ik heb 2x een quicktrach in actie gezien, beide keren recht de oesophagus in. Levensgevaarlijke ondingen zijn het!

Dan wordt ie niet volgens instructie van de fabrikant gebruikt...

[Joffry Ambu-Vpk]

Dat klinkt als de botboor, die is dan wel weer erg handig en idiot proof... :-)

Idiot proof?? hangt er wel van af hoe en waar je die botboor gebruikt op n lichaam...

[oma]

Ik ben net begonnen met het lezen van het Landelijk Ambulance Protocol. De ergenis begint al bij het voorwoord van medisch manager R. de Vos.

Endotracheale intubatie wordt van minder belang geacht en wordt aandacht besteed aan de schadelijke neven effecten van deze handeling als deze niet wordt uitgevoerd door bekwame personen.

Endotracheale intubatie is van groot belang omdat je daardoor de controle over de ademweg krijgt van je patient. De Vos schrijft dit niet in een protocol voor de EHBO-club. Het is een protocol voor de ambulanceverpleegkundige. In Nederland dient iedere ambulanceverpleegkundige een bekwaam persoon te zijn.

Bezuinigen op de ambulancezorg kan door De Vos de bijstand in te trappen.

Besluit van 29 oktober 1997, houdende nadere regels inzake deskundigheid van verpleegkundigen, ambulanceverpleegkundigen en mondhygiënisten op het gebied van voorbehouden handelingen (Besluit functionele zelfstandigheid)

Artikel 3

Onverminderd artikel 2, worden tot het gebied van deskundigheid van de ambulanceverpleegkundige gerekend het zonder toezicht door en tussenkomst van de opdrachtgever:
a. toepassen van electieve cardioversie;
b. toepassen van defibrillatie;
c. in- of extuberen van de luchtpijp met een orale of nasale tube;
d. toepassen van drainagepunctie bij een spanningspneumothorax;
e. verrichten van een coniotomie

Nota van toelichting

De ambulanceverpleegkundige-opleiding van de Stichting Opleiding en Scholing Ambulancehulp verlening is zodanig ingericht dat de cursist aan het einde van de opleiding in staat is het beroep ambulanceverpleegkundige zelfstandig uit te voeren. Daarbij is de ambulanceverpleegkundige na het volgen van deze opleiding ook deskundig en bekwaamvoor het functioneel zelfstandig uitvoeren van bepaalde voorbehouden handelingen.

ln de dagelijkse praktijk werken de ambulanceverpleegkundigen met protocollen. Protocollaire ambulancehulp is een onderdeel van de ambulancezorg. De zorg voor de patiënt zonder het direct uitvoeren van voorbehouden handelingen behoort ook tot de ambulancezorg. De meeste handelingen die door de ambulanceverpleegkundige worden uitgevoerd zijn verpleegkundige handelingen. Daarnaast worden geneeskundige handelingen verricht, waarvan een beperkt aantal tot de voorbehouden handelingen behoren. Het handelen wordt bepaald door het Landelijk Protocol Ambulancehulpverlening van het Nederlands Ambulance Platform en de Stichting Opleiding en Scholing Ambulancehulpverlening. Samenstelling en uitvoering van de protocollen bij de ambulancedienst gebeurt onder verantwoordelijkheid van artsen verbonden aan die ambulancedienst. Aan de hand van de protocollen stellen de ambulanceverpleegkundigen vast welke handelingen vereist zijn. De in een dergelijk protocol opgenomen algemene opdracht hoe in voorkomende situaties te handelen, wordt beschouwd als een opdracht van een arts. In situaties waarin de protocollen niet voorzien is er sprake van handelen in noodsituaties.

De Raad wijst op de bijzondere omstandigheden waaronder ambulanceverpleegkundige voorbehouden handelingen verrichten. Deze bijzondere omstandigheden hebben niet alleen betrekking op het snel en doeltreffend uitvoeren van levensreddende voorbehouden handelingen, maar ook op het feit dat zij zelf bepalen of en zo ja welke voorbehouden handelingen moeten worden uitgevoerd, zonder de aanwezigheid van een arts.

Hierin onderscheiden ze zich van de verpleegkundigen werkzaam in ziekenhuizen op bijvoorbeeld een intensive care afdeling. Laatstgenoemden kunnen zich immers zo nodig verzekeren van tussenkomst en toezicht van een arts. Aangezien de ambulanceverpleegkundige de vereiste specifieke deskundigheid heeft voor het functioneel zelfstandig uitvoeren van de in artikel 3 van dit besluit genoemde voorbehouden handelingen en een dergelijke regeling ook meerwaarde heeft, is besloten om, vooruitlopend op een mogelijke specialismenregeling, ook voor ambulanceverpleegkundigen toepassing te geven aan artikel 39. Het opnemen van een aantal voorbehouden handelingen in onderhavige regeling doet dan ook recht aan de bestaande deskundigheid van ambulanceverpleegkundigen bij het uitvoeren van die handelingen.

Artikelsgewijs:

Artikel 3

De bijzondere deskundigheid die wordt geëist van de ambulanceverpleegkundige, stelt hoge eisen aan het inzicht in en het nemen van maatregelen die in spoedeisende situaties van levensbelang zijn voor de patiënt. Om over de vereiste deskundigheid te beschikken dient na de initiële opleiding tot verpleegkundige een aanvullende opleiding te worden gevolgd. De Stichting Opleiding en Scholing Ambulancehulpverlening (SOSA) is de enige, door de ambulancesector erkende, opleidingsorganisatie voor de ambulancehulpverlening in Nederland. De SOSA ontwikkelt en beheert de opleidingssystemen voor de ambulancesector, waaronder de post-initiële opleiding tot ambulanceverpleegkundigen. Inmiddels zijn de vakbonden, de Nederlandse Ambulance Vereniging en de Vereniging van Chef/Hoofdverpleegkundigen een samenwerkingsverband aangegaan. De partijen zijn overeengekomen een register van ambulanceverpleegkundige op te zetten en te beheren

Artikel 3

In- en extuberen van een luchtpijp met een orale of nasale tube is het via de mond, in geval van een orale tube, of via de neus, in geval van een nasale tube, in de luchtpijp inbrengen of uit de luchtpijp verwijderen van een buis. Intuberen en extuberen zijn catheterisaties als bedoeld in artikel 36, vierde lid, van de wet.

[oma]

De specialistische richtlijn van de Nederlandse Reanimatie Raad stelt:

Endotracheale intubatie heeft nooit een meerwaarde op overleving bij reanimatie aangetoond. Hoewel endotracheale intubatie de beste manier is om een patiënt te beademen, moet men deze luchtwegtechniek alleen toepassen als men daarin getraind is en er voldoende ervaring mee heeft

In een eerder bericht kan iedereen lezen wat de wetgever eist, de ambulanceverpleegkundige moet na zijn opleiding en gedurende zijn loopbaan bekwaam zijn en blijven in het verrichten van deze handeling. Dat gezegd hebbende stelt de reanimatieraad dat intubatie de beste manier is om een patient te beademen omdat de toevoeging over ongetrainde mensen nimmer van toepassing mag en kan zijn in geval van een Nederlandse ambulanceverpleegkundige.

Opmerkelijk is dat medisch manager ambulancezorg R. de Vos lid is van de wetenschappelijke raad van de NRR, anesthesioloog en MMT-arts is. Nog opmerkelijker is dat deze MMT-arts de voorzitter was van de commissie Landelijk Ambulance Protocol 7.2.

Hopelijk komt Dr. Snuggles weer snel terug om het eens over deze medisch specialist met een boterberg op zijn hoofd te hebben.

[oma]

Prehospital management of the traumatized airway.

Deakin CD.
Department of Anaesthetics, Southampton General Hospital, Southampton, UK.

Prehospital airway obstruction is common following traumatic injury. Airway management of these patients is difficult in the prehospital setting, particularly because those providing care are often not trained in the skills necessary for endotracheal intubation. As a result, a number of alternative devices are available for airway maintenance. Nevertheless, endotracheal intubation remains the gold standard in airway management. Although it provides the optimum airway and protects the airway from aspiration, its successful insertion requires regular training. Incorrect placement carries considerable risk. The laryngeal mask airway may be a suitable alternative for many situations and appears to be the best alternative to endotracheal intubation. Training in its use is straightforward and it is relatively easy to insert. Risks of aspiration appear small. The pharyngotracheal lumen airway and Combitube are both more difficult to use than the laryngeal mask airway and risk inflating the stomach if the devices are incorrectly used. Cricothyroidotomy is associated with serious complications but is only used where there is no other option. As with other techniques, it requires regular training in its use.

http://www.ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/9056135

Noot: Indien de Nederlandse ambulancezorg de wetgeving gaat lezen en naleven (i.p.v. het te gebruiken als toiletpapier om daarna een poldermodel-prutswerk-protocol te schrijven) is Nederland een land waar de pre-hospitale hulpverlener geen gebruik zou hoeven te maken van alternatieve hulpmiddelen, zoals de QuickTrach (het slokdarm perforerende onding, zie eerder bericht van Delta).

De Nederlandse wetgever eist zelfs dat de ambulanceverpleegkundige bekwaam is in het uitvoeren endotracheale intubatie en het uitvoeren van een cricothyroidotomie.

Artikel 3

Onverminderd artikel 2, worden tot het gebied van deskundigheid van de ambulanceverpleegkundige gerekend het zonder toezicht door en tussenkomst van de opdrachtgever:

e. verrichten van een coniotomie

Nota van toelichting

De ambulanceverpleegkundige-opleiding van de Stichting Opleiding en Scholing Ambulancehulp verlening is zodanig ingericht dat de cursist aan het einde van de opleiding in staat is het beroep ambulanceverpleegkundige zelfstandig uit te voeren. Daarbij is de ambulanceverpleegkundige na het volgen van deze opleiding ook deskundig en bekwaam voor het functioneel zelfstandig uitvoeren van bepaalde voorbehouden handelingen.

ln de dagelijkse praktijk werken de ambulanceverpleegkundigen met protocollen. Protocollaire ambulancehulp is een onderdeel van de ambulancezorg. De zorg voor de patiënt zonder het direct uitvoeren van voorbehouden handelingen behoort ook tot de ambulancezorg. De meeste handelingen die door de ambulanceverpleegkundige worden uitgevoerd zijn verpleegkundige handelingen. Daarnaast worden geneeskundige handelingen verricht, waarvan een beperkt aantal tot de voorbehouden handelingen behoren. Het handelen wordt bepaald door het Landelijk Protocol Ambulancehulpverlening van het Nederlands Ambulance Platform en de Stichting Opleiding en Scholing Ambulancehulpverlening. Samenstelling en uitvoering van de protocollen bij de ambulancedienst gebeurt onder verantwoordelijkheid van artsen verbonden aan die ambulancedienst. Aan de hand van de protocollen stellen de ambulanceverpleegkundigen vast welke handelingen vereist zijn. De in een dergelijk protocol opgenomen algemene opdracht hoe in voorkomende situaties te handelen, wordt beschouwd als een opdracht van een arts. In situaties waarin de protocollen niet voorzien is er sprake van handelen in noodsituaties.

De Raad wijst op de bijzondere omstandigheden waaronder ambulanceverpleegkundige voorbehouden handelingen verrichten. Deze bijzondere omstandigheden hebben niet alleen betrekking op het snel en doeltreffend uitvoeren van levensreddende voorbehouden handelingen, maar ook op het feit dat zij zelf bepalen of en zo ja welke voorbehouden handelingen moeten worden uitgevoerd, zonder de aanwezigheid van een arts.

Hierin onderscheiden ze zich van de verpleegkundigen werkzaam in ziekenhuizen op bijvoorbeeld een intensive care afdeling. Laatstgenoemden kunnen zich immers zo nodig verzekeren van tussenkomst en toezicht van een arts. Aangezien de ambulanceverpleegkundige de vereiste specifieke deskundigheid heeft voor het functioneel zelfstandig uitvoeren van de in artikel 3 van dit besluit genoemde voorbehouden handelingen en een dergelijke regeling ook meerwaarde heeft, is besloten om, vooruitlopend op een mogelijke specialismenregeling, ook voor ambulanceverpleegkundigen toepassing te geven aan artikel 39. Het opnemen van een aantal voorbehouden handelingen in onderhavige regeling doet dan ook recht aan de bestaande deskundigheid van ambulanceverpleegkundigen bij het uitvoeren van die handelingen.

Artikelsgewijs:

Artikel 3

De bijzondere deskundigheid die wordt geëist van de ambulanceverpleegkundige, stelt hoge eisen aan het inzicht in en het nemen van maatregelen die in spoedeisende situaties van levensbelang zijn voor de patiënt. Om over de vereiste deskundigheid te beschikken dient na de initiële opleiding tot verpleegkundige een aanvullende opleiding te worden gevolgd. De Stichting Opleiding en Scholing Ambulancehulpverlening (SOSA) is de enige, door de ambulancesector erkende, opleidingsorganisatie voor de ambulancehulpverlening in Nederland. De SOSA ontwikkelt en beheert de opleidingssystemen voor de ambulancesector, waaronder de post-initiële opleiding tot ambulanceverpleegkundigen. Inmiddels zijn de vakbonden, de Nederlandse Ambulance Vereniging en de Vereniging van Chef/Hoofdverpleegkundigen een samenwerkingsverband aangegaan. De partijen zijn overeengekomen een register van ambulanceverpleegkundige op te zetten en te beheren

Artikel 3

Bij een coniotomie wordt de ademweg vrijgemaakt door middel van het creëren van een opening in het strottehoofd via een dwarse insnijding tussen schild- en ringkraakbeen. Daarbij kan gebruik gemaakt worden van een speciale daarvoor bestemde coniotomieset. Dit is een heelkundige handeling als bedoeld in atikel 36, eerste lid, van de wet.[/i][/b]

De hierboven beschreven coniotomie is exact hetzelfde als cricothyroidotomie.

Needle vs surgical cricothyroidotomy: a short cut to effective ventilation.

Scrase I, Woollard M.
Department of Academic Emergency Medicine, Academic Centre, The James Cook University Hospital, Middlesbrough, UK.

Cricothyroidotomy can be performed using three techniques. This literature review seeks to determine which is more appropriate for use in prehospital can't intubate/can't ventilate scenarios where laryngeal mask airways prove ineffective. The common approach of inserting a 14-gauge cannula and using low-pressure ventilation via intermittent occlusion of an opening in oxygen tubing (15 l x min(-1) flow) results in ineffective ventilation within 60 s or less, depending on the degree of airway obstruction. In the absence of a high degree of upper airway obstruction, ventilation can be effective if the cannula is attached to a high pressure (45 psi) jet ventilator, but such devices are rare in UK prehospital practice. A self-inflating bag used with a cuffed tube inserted through a horizontal scalpel incision provides sustained adequate ventilation, has a relatively low complication rate compared to needle cricothyroidotomy and is a skill that can be easily taught to paramedics, nurses and doctors.

http://www.ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/16978312

[dr snuggles]

Opmerkelijk is dat medisch manager ambulancezorg R. de Vos lid is van de wetenschappelijke raad van de NRR, anesthesioloog en MMT-arts is. Nog opmerkelijker is dat deze MMT-arts de voorzitter was van de commissie Landelijk Ambulance Protocol 7.2.

Hopelijk komt Dr. Snuggles weer snel terug om het eens over deze medisch specialist met een boterberg op zijn hoofd te hebben.

Ik denk dat ik met de toon van de vorige posts duidelijk heb gemaakt dat ik mij nooit zal laten verleiden tot een discussie over het functioneren van een persoon die met naam en toenaam wordt genoemd op dit forum zonder dat hij daar zelf deel vanuit maakt.

En feitelijk gezien zou het mij niets uitmaken om mij hier voor te stellen, echter ik denk dat het inderdaad niet uit moet maken wat mijn achtergrond is als je probeert een objectieve discussie te voeren. Helaas zie je ook dat als je eenmaal je functie bekend maakt dat sommige forumleden al je opmerkingen uit verband trekken en je wordt aangevallen op wie je bent. Bovendien er is altijd nog een mogelijkheid tot een PM.

[dr snuggles]

Ik ben net begonnen met het lezen van het Landelijk Ambulance Protocol. De ergenis begint al bij het voorwoord van medisch manager R. de Vos.

Endotracheale intubatie is van groot belang omdat je daardoor de controle over de ademweg krijgt van je patient. De Vos schrijft dit niet in een protocol voor de EHBO-club. Het is een protocol voor de ambulanceverpleegkundige. In Nederland dient iedere ambulanceverpleegkundige een bekwaam persoon te zijn.

Bezuinigen op de ambulancezorg kan door De Vos de bijstand in te trappen.

Misschien wordt het ook tijd om dit soort denigrerende posts gelijk in de prullenbak te gooien??

Om het voorwoord van het LPA te begrijpen is het misschien ook verstandig om de Reanimatierichtlijnen 2010 er op na te slaan. De ERC stelt namelijk precies hetzelfde. De ERC stelt eigenlijk dat er binnen de reanimatiezorg gebruik gemaakt moet worden van een supraglottische luchtweg of masker en ballonbeademing, of intubatie als het een getrainde hulpverlener betreft. Deze aanpassing is gedaan om dat meer en meer duidelijk wordt dat onderbrekingen van de thoraxcompressies de uitkomst van de reanimatie slecht beïnvloeden. Hoe minder handig men is in het uitvoeren van een intubatie des te langer de onderbreking van de BLS.

Alle genoemde wetteksten zijn mooi, maar zij geven slechts het kader aan waarbinnen een ambulanceverpleegkundige werkt. De handelingen die hierboven worden beschreven zijn de voorbehouden handelingen die een ambulanceverpleegkundige mag uitvoeren zonder tussenkomst of ondersteuning van een arts. Daarmee is de bevoegdheid afgegeven. Echter in de praktijk bestaat er ook nog zoiets als de wet BIG die stelt dat mensen ook bekwaam moeten zijn een handeling uit te voeren.

Narcose geven is een voorbehouden handeling aan artsen, dus elke gynaecoloog is gevoegd om anesthesie te geven, echter hij zal het wel uit zijn hoofd laten omdat hij zonder training nooit bekwaam gevonden zal worden.

Zie hier het probleem voor de ambulanceverpleegkundige, zij zijn bevoegd tot het uitvoeren van een intubatie of coniotomie maar hebben nauwelijks de mogelijkheden om hun bekwaamheden op peil te houden. Met een gemiddelde van 10 intubaties per jaar per ambulanceverpleegkundige kunnen we eigenlijk niet spreken van hooggetrainde professionals op het gebied van intubatie. Dat is ook niet erg want verschillende studies met leercurves over deze handeling laten zien dat een dergelijke exposure goed moet zijn voor ca 80% geslaagde intubaties. Het belangrijkste besef moet liggen op de controle van de tube, herkennen van een mislukte intubatie en overgaan op een alternatief plan (supraglottisch/masker en ballon) is essentieel.

Dus stel dat de ambulance verpleegkundigen conform de leercurve presteren dan worden 4 van de 5 reanimatie patienten met een tube beademd en 1 op de 5 met een alternatief. Dat is een mooie score. Altijd nog 4 patiënten meer met een tube dan als we er helemaal vanaf zouden zien.

Om de laatste 20% geslaagde intubaties te behalen is zoveel meer oefening nodig dat dit niet rendabel zou zijn. Zeker gezien het feit dat er geen evidence is voor een betere overleving van een reanimatie met een tube.

Naast de wet BIG is het natuurlijk ook nog eens zo dat het hierbij niet gaat om een routine behandeling. Een aantal voorbehouden handelingen zullen ambulanceverpleegkundigen in hun carriere niet/nauwelijks uitvoeren zoals de (naald)coniotomie. Volgens de wet is iedereen verplicht dat te doen wat hij kan als iemand hulp behoeft. m.a.w. als een ambulanceverpleegkundige bij een stikkende/stervende patiënt zijn enige coniotomie verricht in zijn carriere zal hij dat doen als een noodgreep om iemand niet te laten sterven. Bekwaam en bevoegdheid staan in zulke omstandigheden niet ter discussie.

Een ander voorbeeld hiervan is de prehospitale thoracotomie uitgevoerd door een anesthesioloog. Het zou ondenkbaar zijn dat bij een nog levende patiënt een anesthesioloog aan een dergelijke procedure begint. Immers bevoegd is hij wel dankzij zijn arts zijn, maar bekwaam zeker niet. Echter in het kader van een scherp thoraxletsel (schot- of steekwonden) weten we dat als deze patiënt pre-hospitaal in een reanimatiesetting komt dat de mortaliteit 100% is. In Londen heeft men aangetoond dat door het doen van een thoracotomie op straat er toch nog 10-15% overleving te behalen is afhankelijk van het letsel, met name steekwonden in het hart met een tamponade zouden een goede indicatie zijn. Ergo met de kennis dat zonder ingrijpen de patiënt zeker doodgaat is het gerechtvaardigd dat een anesthesioloog de thoracotomie op straat verricht na training. Belangrijke voorwaarde is dat het inderdaad gaat om een patiënt in reanimatiesetting (dus een eigenlijk al dode patiënt). Doder dan dood kan hij niet gemaakt worden.

[oma]

Ik denk dat ik met de toon van de vorige posts duidelijk heb gemaakt dat ik mij nooit zal laten verleiden tot een discussie over het functioneren van een persoon die met naam en toenaam wordt genoemd op dit forum zonder dat hij daar zelf deel vanuit maakt.

En feitelijk gezien zou het mij niets uitmaken om mij hier voor te stellen, echter ik denk dat het inderdaad niet uit moet maken wat mijn achtergrond is als je probeert een objectieve discussie te voeren. Helaas zie je ook dat als je eenmaal je functie bekend maakt dat sommige forumleden al je opmerkingen uit verband trekken en je wordt aangevallen op wie je bent. Bovendien er is altijd nog een mogelijkheid tot een PM.

Als je zo goed weet dat er een mogelijkheid van PM bestaat had je dat moeten beseffen voor je afgelopen zaterdag hier je bericht over mij gepost hebt. Ik beschouw het niet als een eerste bericht van iemand die bij wil dragen aan de lopende discussie. Ik beschouw het als een persoonlijke aanval. Van mij mag dat maar ik handel ze met liefde persoonlijk af en ben er nog niet klaar mee.

[oma]

Misschien wordt het ook tijd om dit soort denigrerende posts gelijk in de prullenbak te gooien??

Om het voorwoord van het LPA te begrijpen is het misschien ook verstandig om de Reanimatierichtlijnen 2010 er op na te slaan. De ERC stelt namelijk precies hetzelfde. De ERC stelt eigenlijk dat er binnen de reanimatiezorg gebruik gemaakt moet worden van een supraglottische luchtweg of masker en ballonbeademing, of intubatie als het een getrainde hulpverlener betreft. Deze aanpassing is gedaan om dat meer en meer duidelijk wordt dat onderbrekingen van de thoraxcompressies de uitkomst van de reanimatie slecht beïnvloeden. Hoe minder handig men is in het uitvoeren van een intubatie des te langer de onderbreking van de BLS.

Alle genoemde wetteksten zijn mooi, maar zij geven slechts het kader aan waarbinnen een ambulanceverpleegkundige werkt. De handelingen die hierboven worden beschreven zijn de voorbehouden handelingen die een ambulanceverpleegkundige mag uitvoeren zonder tussenkomst of ondersteuning van een arts. Daarmee is de bevoegdheid afgegeven. Echter in de praktijk bestaat er ook nog zoiets als de wet BIG die stelt dat mensen ook bekwaam moeten zijn een handeling uit te voeren.

Narcose geven is een voorbehouden handeling aan artsen, dus elke gynaecoloog is gevoegd om anesthesie te geven, echter hij zal het wel uit zijn hoofd laten omdat hij zonder training nooit bekwaam gevonden zal worden.

Zie hier het probleem voor de ambulanceverpleegkundige, zij zijn bevoegd tot het uitvoeren van een intubatie of coniotomie maar hebben nauwelijks de mogelijkheden om hun bekwaamheden op peil te houden. Met een gemiddelde van 10 intubaties per jaar per ambulanceverpleegkundige kunnen we eigenlijk niet spreken van hooggetrainde professionals op het gebied van intubatie. Dat is ook niet erg want verschillende studies met leercurves over deze handeling laten zien dat een dergelijke exposure goed moet zijn voor ca 80% geslaagde intubaties. Het belangrijkste besef moet liggen op de controle van de tube, herkennen van een mislukte intubatie en overgaan op een alternatief plan (supraglottisch/masker en ballon) is essentieel.

Dus stel dat de ambulance verpleegkundigen conform de leercurve presteren dan worden 4 van de 5 reanimatie patienten met een tube beademd en 1 op de 5 met een alternatief. Dat is een mooie score. Altijd nog 4 patiënten meer met een tube dan als we er helemaal vanaf zouden zien.

Om de laatste 20% geslaagde intubaties te behalen is zoveel meer oefening nodig dat dit niet rendabel zou zijn. Zeker gezien het feit dat er geen evidence is voor een betere overleving van een reanimatie met een tube.

Naast de wet BIG is het natuurlijk ook nog eens zo dat het hierbij niet gaat om een routine behandeling. Een aantal voorbehouden handelingen zullen ambulanceverpleegkundigen in hun carriere niet/nauwelijks uitvoeren zoals de (naald)coniotomie. Volgens de wet is iedereen verplicht dat te doen wat hij kan als iemand hulp behoeft. m.a.w. als een ambulanceverpleegkundige bij een stikkende/stervende patiënt zijn enige coniotomie verricht in zijn carriere zal hij dat doen als een noodgreep om iemand niet te laten sterven. Bekwaam en bevoegdheid staan in zulke omstandigheden niet ter discussie.

Een ander voorbeeld hiervan is de prehospitale thoracotomie uitgevoerd door een anesthesioloog. Het zou ondenkbaar zijn dat bij een nog levende patiënt een anesthesioloog aan een dergelijke procedure begint. Immers bevoegd is hij wel dankzij zijn arts zijn, maar bekwaam zeker niet. Echter in het kader van een scherp thoraxletsel (schot- of steekwonden) weten we dat als deze patiënt pre-hospitaal in een reanimatiesetting komt dat de mortaliteit 100% is. In Londen heeft men aangetoond dat door het doen van een thoracotomie op straat er toch nog 10-15% overleving te behalen is afhankelijk van het letsel, met name steekwonden in het hart met een tamponade zouden een goede indicatie zijn. Ergo met de kennis dat zonder ingrijpen de patiënt zeker doodgaat is het gerechtvaardigd dat een anesthesioloog de thoracotomie op straat verricht na training. Belangrijke voorwaarde is dat het inderdaad gaat om een patiënt in reanimatiesetting (dus een eigenlijk al dode patiënt). Doder dan dood kan hij niet gemaakt worden.

Er is niets denigrerends aan. Het LPA is een openbaar document, een MMA is (semi)-publieke functionaris. Zijn naam noemen is geen schending van privacy. Wat kan het je trouwens schelen wat ik van De Vos vindt? Ken je hem toevallig?

De wet is gewoon de wet. Het LPA kan nooit wet- en regelgeving overstijgen.

De rest van je gereutel kan me niet eens meer schelen. Ik heb geen boodschap aan anesthesiologen die een thoracatomie doen, zelfs niet buiten in straat. Gun het iemand om gewoon te bezwijken aan zijn verwondingen, dat is humaner dan iemand eerst nog even los te trekken voor hij sterft.