Blijft dus ook de vraag, iemand die wortels eet bij de groenteboer en vervolgens wegloopt zonder te betalen. Is dat dan wel diefstal? Omdat het een gewoonte is om ze eerst te betalen?
Nu ben ik geen jurist of politie agent.
Maar speelt bij diefstal juist
de intentie om zich goederen wederrechtelijk toe te eigen, ook niet een grote rol? Het wetsartikel heeft het namelijk over "het oogmerk".
Bij iemand die een pand verlaat, of de kassa voorbij loopt, lijkt mij die intentie aannemelijker. En daardoor het bewijzen van die intentie bij vervolging ook makkelijker. De stapel jurisprudentie over dit soort gevallen zijn wel vrij duidelijk dat er voldoende grond is voor de politie om de verdachte aan te houden.
Maar bij persoon X uit je voorbeeld, spelen veel details een rol: weigert de persoon ("ik betaal niet") of zegt hij dat hij wel wil betalen, maar op dat moment niet kan ("Ach jee, pincode vergeten".)
Het lijkt mij op dat moment veel minder aannemelijk te maken, dat die persoon de intentie had om zich goederen wederrechtelijk toe te eigen. Als iemand echt puur weigert ("ik betaal nu niet, nooit niet"), zonder verdere toelichting, dan lijkt mij dat strafrechtelijk gelijk aan diefstal. Uit de media, en ervaringen van horecaondernemers die ik ken, blijkt echter dat in de meeste gevallen er niet puur geweigerd wordt.
Over personen die in een winkel goederen consumeren, en op dat zelfde moment worden aangehouden (dus niet voorbij de kassa), is vrij weinig jurisprudentie. Wel een voortgaande discussie tussen juristen, over precies hetzelfde als de vragen die je stelt in je openingspost.
Die discussie gaat over bezit en eigendom, maar ook de aspecten van een koopovereenkomsten.
Zoals ik al zei, ik ben geen jurist of politie agent. Dus als je vraag puur uit het oogpunt van het politie optreden (gronden voor aanhouden, verbaal, etc) was/is, laat mijn bijdrage dan maar links liggen.
