Reactie #155 Gepost op: 5 maart 2015, 16:36:21
Blog: Moeilijke beslissing 26 februari - Wijnand de Gelder Het is een rustige koude nacht. Ik draai dienst met collega Edwin. Er zijn weinig meldingen. Al surveillerend in de wijk, praten we over van alles en nog wat. We besluiten wat vroeger naar het politiebureau terug te rijden voor een kop koffie, in afwachting van de aflossing door de vroege dienst. Het is zo rond 10 over 6 als de mobilofoon ineens krakend tot leven komt. De centralist van de meldkamer vraagt of we naar het kanaal willen rijden. Daar is iemand van de brug gesprongen. De adrenaline schiet direct door m’n lichaam en we haasten ons er naartoe. Boven op de brug stappen we uit de auto en rennen naar de railing. In een flits zie ik daar 2 sloffen staan, de melding is dus echt! Hangend over de railing, kijken we omlaag. Ruim 15 meter onder ons zie ik iemand in het donkere water drijven. Een aantal nieuwsgierige chauffeurs stopt om te zien wat er aan de hand is. We roepen naar beneden, maar krijgen geen enkele reactie. Het slachtoffer is mogelijk al verdoofd door het koude water. We besluiten om snel naar de zijkant van het kanaal te rijden. De wind staat die kant op en dus drijft het slachtoffer daarheen. Het kanaal is hier een meter of 40 breed. We hopen het reddingstouw te kunnen gooien en de drenkeling uit het water te trekken. Maar hij dobbert op en neer en we zijn hem steeds even kwijt. Hij beweegt niet, alleen het hoofd komt boven het water uit. We roepen opnieuw en schijnen met een zaklamp. Het werkt allemaal niet. Ik kijk mijn collega aan en zie dat hij net als ik gefrustreerd is dat we zo weinig kunnen doen. We willen allebei het water in om hem te redden, maar dat is geen optie. De drenkeling dobbert op 25 meter afstand. Gezien de weersomstandigheden ben je zelf ook binnen enkele seconden bevangen van de kou als je erin gaat. Van verschillende kanten komen mensen op het tumult af. Eén persoon wil zich uitkleden om het water in te gaan. De omstanders schreeuwen naar ons: ‘Ga er dan in!’ Maar het water in gaan betekent zelfmoord. Het kost ons veel moeite om de mensen tegen te houden. Allerlei emoties schieten er door me heen, ik begrijp ze zo goed. Ze willen de man redden, net als ik. Maar ik moet ze ervan weerhouden te water te gaan. Anders hebben we straks nog meer slachtoffers. De drenkeling verdwijnt steeds vaker onder water om tenslotte onder te blijven. Er arriveren meer collega’s om ons te ondersteunen met de opvang van het publiek. Gelukkig komt vlak hierna ook de duikploeg van brandweer aan. Ik zie ook een ambulance stoppen, maar aan de andere kant van het kanaal. Later hoor ik dat ook daar iemand moest worden tegengehouden om het water in te gaan. De brandweer weet het slachtoffer, een man zo blijkt, met de boot uit het water te halen. Een tweede ambulance komt erbij. Ruime tijd zijn ze met de man bezig en uiteindelijk vervoeren ze hem naar het ziekenhuis. Maar al snel komt het bericht dat ze hem niet hebben kunnen redden, hij is overleden. Mijn collega en ik kijken elkaar aan. We staan allebei te trillen op onze benen van emotie. Ik zak tegen de auto aan en tranen branden in mijn ogen. Opnieuw voel ik de frustratie dat ik de man niet heb kunnen redden. Een brandweerduiker en een ambulancebroeder zien ons staan. Ze komen op ons af en leggen een arm om ons heen. Het enige wat ze zeggen: ‘Jullie hebben het juiste gedaan! Je kon het water niet in, dat had je zelf ook niet overleefd.’ Dat is goed om te horen. Collega-professionals die je moeilijke beslissing met een simpel gebaar en paar woorden onderstrepen. Dan ineens komen er twee vrouwen op ons af. Een van hen heeft een vel papier in haar hand. Zij missen hun broer. Het signalement dat ze opgeven is dat van de drenkeling. Het papier blijkt een afscheidsbrief te zijn. Het verdriet en de wanhoop straalt van hen af. De man blijkt vlakbij te wonen en mijn collega en ik gaan mee naar de woning. De hele familie is er en iedereen zit met vragen. We vertellen zoveel we kunnen. Ik zie de diepe rouw op de gezichten. Als er geen vragen meer zijn, maak ik in overleg een pot koffie voor de familie en zet deze in de woonkamer neer. Dan vertrekken we richting het politiebureau. Daar spreken we de gebeurtenissen nog eens kort door en daarna gaan we naar huis. Thuis, in bed, kan ik de slaap niet vatten. Constant zie ik de man dobberen en onder water verdwijnen. Ik ben er dan ook alweer vroeg uit. Halverwege dag komt een telefoontje van mijn teamchef. Hij heeft het hele verhaal gehoord. Ook hij vindt dat we de juiste keus gemaakt hebben en zeer professioneel gehandeld hebben. Ik ben blij dat hij dat zegt, maar toch voelt het nu niet zo. Er is iemand dood. In de regionale krant verschijnt een artikel, waarin staat dat wij - de politie - de man hebben laten verdrinken omdat wij niets deden. Mijn teamchef en ook de wijkagent uit de wijk waar het slachtoffer woont, nemen het voor ons op en leggen contact met de krant. Ook gaan zij het gesprek aan met de familie om daar de zaak uit te leggen. De familie heeft het verhaal nu compleet en verwijt ons niets. Het verzacht mijn nare gevoel, maar de frustratie en het gevoel van onmacht zijn natuurlijk niet weg. Het is lastig je te verdedigen tegen mensen die een oordeel hebben zonder het volledige verhaal te kennen. De beelden van de dobberende man blijven op mijn netvlies staan. Het was een van de moeilijkste beslissingen die ik ooit heb moeten nemen!Over de blogger Wijnand de Gelder(foto: politie.nl) Wijnand de Gelder (44 jaar) werkt al sinds 1991 bij de politie. Via verschillende functies werd hij in 2009 verkeersmedewerker. Inmiddels zijn z’n werkzaamheden flink uitgebreid. Wijnand is op dit moment waarnemend wijkagent in Den Haag en houdt zich daarnaast bezig met onder andere horeca, bijzondere wetten, evenementen en demonstraties. Ook werkt hij als verkeersadviseur en neemt hij examens af voor politiemensen in opleiding. Wijnand: ‘Ik heb in ruim 20 jaar veel meegemaakt tijdens mijn werk. Door mijn verhalen op te schrijven, beleef ik een incident opnieuw en dat geeft me een gevoel van opluchting. Alsof ik het beter achter me kan laten. Ik herken me in de verhalen van de andere bloggers en ik hoop dat ik met mijn blogs andere collega’s help en begrip kweek bij de ‘buitenwereld’ voor het politiewerk.’