Respect voor ieder die daar aan het werk geweest is nog niet eens zozeer vanwege de brand op zich, dat is je werk en daar heb je voor gekozen, wel enorm respect omdat men weet dat er nog iemand binnen is, je weet waar die zich bevind, je weet dat het SO op dat moment nog leeft en in je achterhoofd heb je tijdens je werkzaamheden steeds het slachtoffer bij je, hoelang zouden de mensen daar hebben gewerkt met de gedachte of het slachtoffer nog leeft, hoe vaak zouden er gedachten hebben gespeeld in de trant van hadden we dit of beter dat.
Op een zeker moment komt natuurlijk het besef dat je een slachtoffer hebt "verloren" met de wetenschap dat hij onder je handen is overleden, welke frustratie hebben de mensen moeten doorstaan en wellicht welke verwijten maken zij zich zelf.
Wij op dit forum praten over de "niet zo handige" eerste inzet van one seven en zullen de reden voor die inzet waarschijnlijk nooit kennen feit is dat er in den beginne een positief effect leek te zijn, en wellicht is het gebruikt als eerste overbrugging voor het opbouwen van de LD. Feit blijft ook dat ondanks alle inzet de brand blijft uitbreiden en alles een onbegonnen zaak lijkt te zijn met in het achterhoofd gedurende de hele inzet het slachtoffer ....
Ondanks de wellicht verkeerde keuze voor een blusmiddel in de eerste inzet kan ik (en moeten we wellicht met z'n allen) alleen maar diep respect hebben voor ieder die zich hier heeft ingezet en daarbij een deel van hun strijd zo triest hebben moeten verliezen.
Uiteraard ook ons medeleven voor alle betrokkenen, familie van het slachtoffer, bewoners, omwonenden en hulpverlening
