Twee vragen die in mij opkomen:
1. Is het niet vreemd dat men enerzijds er alles aan doet om in West-Afrika groepen van zieken te isoleren maar dat men anderzijds wel naar Europa en de Verenigde Staten wil vliegen met patiënten?
2. Onlangs werd hier door een arts gesteld - althans zo heb ik het begrepen - dat het risico om in onze contreien geïnfecteerd te geraken relatief klein is omdat wij andere zaken eten en globaal op een andere manier leven en met mekaar omgaan. In hoeverre moeten we ons toch zorgen beginnen maken wanneer zelfs meerdere artsen en andere gezondheidswerkers - die toch bij uitstek zouden moeten weten hoe ze moeten handelen om het gevaar op besmetting te vermijden - zelf geïnfecteerd geraken?
Ik denk dat wij de omstandigheden waaronder deze hulpverleners daar werken ernstig onderschatten, ze werken met ernstig zieke patiënten waarvan slechts 10 % het overleeft, in isolatiepakken in een warm klimaat. Er zijn te weinig hulpverleners die getraind zijn in deze zorg, en veel slachtoffers, steeds meer. De kans dat de zorgverleners op enig moment een fout maakt en besmet raakt wordt groter naar mate de periode vordert.
Ook deze hulpverleners hebben 10 % kans op overleving en ik kan me voorstellen dat zij de tijd die ze nog hebben willen doorbrengen in hun eigen land, met bekenden in de omgeving en de aller beste zorg die ze kunnen krijgen, zoals ze ook gegeven hebben. Het neemt ook een last van de schouders van de collega's die hen anders moeten verzorgen, bekenden die zeer waarschijnlijk dood gaan. Als we het risico op besmetting in een westers ziekenhuis met de faciliteiten en genoeg personeel die de procedures kennen kunnen minimaliseren moeten we de zorgverleners die zo lang voor andere zieken hebben gezorgd zeker naar "huis" halen.