Het zal je verbazen hoeveel 70-plussers met een progressieve ongeneeslijke aandoening absoluut nog gereanimeerd willen worden. Daarom hoop ik dat je uitgebreid op onderstaande 3 vragen wilt antwoorden. Ik vind de zin namelijk denigrerend en en leeg qua inhoud, maar ik ben ervan overtuigd dat jij hem niet leeg bedoeld hebt. Vandaar mijn vragen aan jou:
1. Wie is "je"? (Dus wie moet weten weten wanneer het genoeg geweest is voor een mens?)
2. Definieer "wanneer" in deze context.
3. Wie of wat is "een mens"? (In jouw stelling.)
Het zal je verbazen hoe weinig artsen met een 70+ patient met progressieve, ongeneeslijke aandoening praten over het levenseinde en reanimatie.
Het zal je verbazen hoe weinig artsen zelf durven te beslissen dat er niet meer gereanimeerd gaat woorden ook al wil de patient het wel.
Een arts van de ambulancedienst hoort afspraken te hebben met de verpleegtehuizen over reanimaties. Als wij een 999-melding ontvangen van een bezoeker in een verpleegtehuis gaat 1 ambulance richting het verpleegtehuis, wij nemen dan telefonisch contact op met de verpleeghuisarts, meestal krijgen we dan te horen dat een derde partij de ambulance heeft gebeld en zij het zelf verder afhandelen.
Het is het andere uiterste om de brandweer te sturen naar een verpleegtehuis voor een demente bejaarde met een hartstilstand. Soms is het inderdaad genoeg geweest voor een mens.
Iemand in leven houden is niet zo moeilijk, iemand de dood gunnen is veel moeilijker.
