ach wat zou t ook
ZE mogen me mailen
hiero et verhaal (tje)
Het is vroeg, het is donker.
Weer een dag dat ik om half 4 me bed uit moet.
Ik eet brood drink koffie ga me wassen en aankleden en neem om 6 uur de trein naar Driebergen zeist.
Om 6:27 zou mijn trein gaan, maar heeft NU al 10 minuten vertraging.
Ik sms Sharbat of ze het wil doorgeven aan Heleen.
Ze belt me even later op en op datzelfde moment komt de trein aanreiden.
6:43 ben ik in Maarn, en we moeten op 7 uur in Hilversum zijn.
Inderdaad dat redden we niet.
In een relaxete auto kletsen we onderweg heel wat af terwijl we elkaar pas voor het eerst zien.
Om 7:18 arriveren we op de parkeerplaats.
Lopen om het gebouw heen en gaan naar binnen waar we nog iemand tegenkomen die pas voor de 2e keer Lotust bij de GTG... als ik t goed onthouden hebt heet ze Annie.
We lopen naar binnen met ze 4tjes en ik stel me voor aan Sharbat, Jannie, Annouska?, Jorrinda en Marije.
Om 8 uur mag de helft naar boven.
Annouska, Sharbat en ik blijven beneden.
Ook Annouska speelt voor t eerst deze dat als LOTUS..
We laten ons rondleiden door Sharbat tot er een Majoor aankomt die zegt dat ze mogen beginnen.
Annouska heeft een scheurwond in haar knie, en Sharbat doet het woord.
We hebben afgesproken dat ik op die afstand blijf, zodat ik t wel kan horen maar de hulpverlening niet in de weg loop.
Als haar wond verbonden wordt, begeven Sharbat en ik ons naar de grimeerruimte voor een koffie.
De melk is van voor de oorlog, helemaal hard geworden en glijd als staafjes mijn koffie in..
Hier zitten we ong 40 minuutjes en ik vraag veel en krijg veel antwoord en er word me een hoop verteld.
Ik verbaas me over de grootte van de koffers en hoeveel er in zit.
Tegen half 10 is iedereen weer terug en gaat Sharbat nu naar het gewondennest (?) met leishmaniasis als ik dit goed schrijf.
Het was me even onduidelijk of ik mee moest dus bleef ik bij de anderen zitten.
De rest van de ochtend zijn we rond de grimeerruimte te vinden.
Opnieuw gaan de 4 dames naar boven en wij blijven weer hier.
Na de lunch werden Annouska en Marije bewerkt door Jorrinda en Sharbat.
Marije krijg een klap op haar nek door een rondvliegende baksteen? en haar nek is gekneusd(?)
Annouska krijgt een scheurwond op haar arm.
Tijdens het wachten verteld Marije de verhalen die ze meegemaakt heeft tijdens de oefening.
Als de hulpverlening onze kant opkomt gaan ze op hun plaatsen zitten en liggen.
Ik loop naar het hek toe, donder zowat over een steen heen die verscholen ligt in het gras en zwaai met mijn hand langs de brandnetels
Annouska haar arm word ingepakt.
Marije word helemaal onderzocht en behandeld.
Wat bij mij enige vraagtekens oplevert..
Wat ik me nog herrinner is het infuus dat ze kreeg, de nekkraag, haar hoofd dat niet meer werd losgelaten, de logroll.
Ze werd 2x vastgebonden, op de plank en op de brancard.
Is dat niet heel erg veel.
Daarna werd ze in de auto gezet.
Je moet geen claustrofobie hebben in dat ding en 2 keer vastgebonden.
Dat lijkt mij nogal griezelig namelijk.
Maar ja misschien valt het wel mee.
Toen ze allebei in de Patria(?) lagen liep ik terug naar het gewondennest samen met nog iemand die de lotussen kwam halen.
Ik mocht ook weer mee naar buiten, met Sharbat, Jannie en Jorrinda.
Jannie had een inschotwond in haar buik
Sharbat had een wond in haar arm en Jorrinda had scherfverwondingen in haar gezicht.
Lekker in het bos gewandeld.
Iedereen op de vlucht voor de miertjes
na ong 10 minuutjes kwamen de hulpverleners aan en iedereen ging zitten of liggen.
Sharbat op een boomstam, Jannie op de grond en Jorrinda achter een boom.
Een help Sharbat andere Jannie.
Jorrinda laten ze op de uitkijk liggen.
Van Jannie heb ik niet veel meegekregen van haar antwoorden omdat ze vrij zacht praatte, weet alleen dat ze niet gedraaid wilde worden.
En dat er wat mis ging met de ademhaling(?)
Dat weet ik niet meer, of dat het was of iets anders.
Gemeten een van 27, doorgegeven een van 32, en bij een 2e controle een van 60.
Iemand zei, heb je echt zuurstof nodig want je heb een ademhaling van 82.
knap .
Sharbat was niet zo blij met de hulpverlening van iemand want hij deed et nogal hard.
Jorrinda was niet te verstaan alleen maar te zien.
En ging op een gegeven moment de infuuszak maar vasthouden van Jannie.
Jannie ging met de heli weg en Sharbat en Jorrinda met de auto.
En ik ging weer richting grimeerruimte.
Nu was het aan onze beurt om naar boven te gaan.
Ik had het bij licht al gezien.
Maar nu gingen we met ze allen naar boven.
Annouska, Jannie, Jorrinda, Sharbat en ik en nog een soldaat.
Ze gingen zitten en liggen, op de grond, op de stoel.
er lagen al 3 poppen die voor dood moesten spelen.
Een tolk, een kind en een Luitenant? die Nico heette.
Jannie had een gebroken been.
Annouska is moeder van het kind dat dood is, en heeft een heup gebroken en ik weet niet wat Jorrinda en Sharbat hadden.
4 gewonden 3 doden.
De soldaat zet een cd aan met herrie..
Ik ga op een stoeltje zitten achter en ik moet ze tegenhouden als ze er over heen willen stappen en zeggen dat het een muur is.
Dat gaat nog moeilijk worden in deze herrie.
Het licht gaat uit.
Het enige wat we horen is die cd met herrie.
Schoten van vanalles, het glas dat rinkelt, een gebouw dat instort.
Aan de achterkant is nog wel een licht aan en ik kan relatief goed zien..
Als de jongens naar boven komen begint voor hen het spel.
Iemand die op de trap staat en toezicht houd... buldert dat ze moeten wachten en gaat naar beneden.
Ik heb hem naar het licht zien kijken en sluit mijn ogen want ik weet dattie t licht gaat uitdoen.
Als mijn ogen op zijn zie ik rechts van me het waakvlammetje van de geizer zachtjes wapperen.
Verder zie ik in de handen van de soldaten van die lichtstaven, verder niets.
Ze komen naar me toe..
Vragen me of ik gewond ben.
Ik probeer ze duidelijk te maken dat ik niet mee doe en dat er hierachter niemand ligt.
Maar zoals ik al had verwacht lukt het niet.
k roep dan maar in zijn oor.
IK BEN NIET GEWOND, IK BEN OKE, HIER LIGT NIEMAND, GA HEN HELPEN, GA!.
En ze gaan.
ze vinden de tolk.
Het is makkelijk om de herrie van de cd tot de achtergrond te laten dringen en ik hoor heel vaag wat ze allemaal zeggen.
Met tegenstelling tot de man die in het trappengat staat en tot een soldaat die je wel MOET horen anders ben je slechthorend.
ze komen boven alle geluid uit.
In de verte hoor ik twee mensen huilen.
Ze liggen aan de andere kant van de kamer.
Sharbat en Jorrinda roepen telkens om Nico.
ze worden naar het trappengat gebracht, en gaan naar beneden.
Sharbat is stil, Jorrinda roept nog steeds om Nico.
Jannie blijft roepen dat haar been nog steeds zeer doet.
En Annouska is helemaal overstuur en in tranen omdat ze haar kind verloren is en word van de trap af gedragen.
Wat nog enigsinds passen en meten was want er dondert zowat iemand van de trap af omdat ie vast zat tussen muur en handvaten van de draagbaare brancard.
Toen ik daar zat, moes ik bijna zelf huilen als je je bedenkt dat er daadwerkelijk in sommige landen ook geleeft word.
Des te meer krijg ik respect voor defensie die dit allemaal moeten gaan doen als ze uitgezonden worden.
Hier moet je niet te vaak aan denken.
Om 10 voor 5 zijn we beneden.
Als een soldaat met Nico op zijn arm naar beneden komt zijn er 3 in tranen.
2 omdat ze hun collega dood zien, en een omdat ze nog steeds haar kind kwijt is.
Net als de eerste tranen over het gezicht rollen word er geroepen dat ze moeten stoppen.
Iedereen gaat zich omkleden, ruimen de grimeerruimte op en gaan naar huis.
Samen met Jorrinda blijf ik nog even achter en kletsen.
Met haar loop ik richting uitgang...
Gezellig gekletst over vanalles.
Als ik onder de slagboom door kruip schut iemand zijn hoofd.
Ik loop er heen.
En er word me gezegd dat daar voor de voetgangers de uitgang is.
Ja weet ik veel
Serieus het was een indrukwekkende dag maar ik heb ook genoten.
Greetz Sana
