Impact van staken reanimatie

[RAdeR]

Dit stukje schreef ik op verzoek van ambulancecollega´s. Ik heb vragen beantwoord in de tekst en beschreef een voorbeeldcasus.

Als reanimeren niet lukt…….

Steeds meer mensen leren reanimeren. Mijn kinderen leren het op school; geweldig! Helaas is het verwachtingspatroon rond een reanimatie vaak anders dan de realiteit; wat als het niet lukt? Ik heb zelf in het verleden als verpleegkundige het geluk gehad succesvol te kunnen reanimeren. Nu ondersteun ik als crisis interventionist rond situaties, waarbij dat niet lukt. In Duitsland is hiervoor 24/7 ondersteuning beschikbaar.

Aangezien dit stukje geschreven is op verzoek van ambulancecollega's neem ik aan dat die oog hebben voor dit aspect bij een reanimatie.

[oma]

Aangezien dit stukje geschreven is op verzoek van ambulancecollega's neem ik aan dat die oog hebben voor dit aspect bij een reanimatie.

Crisis interventionist? Je hebt meer aan een goede begrafenisondernemer als reanimeren niet meer lukt.

[enrico1972]

Ik vind het een heel goed stuk RAdeR en ik denk dat sommige mensen er wel wat aan kunnen hebben.
Vind het in ieder geval goed en duidelijk geschreven en herkende er ook wel het e.e.a. in.
Niet geschoten is tenslotte altijd mis.

[enrico1972]

Crisis interventionist? Je hebt meer aan een goede begrafenisondernemer als reanimeren niet meer lukt.

Dat je bij een overleden persoon heel veel hebt aan een begrafenisondernemer zal niemand ontkennen Oma, echter heb ik het hele verhaal net gelezen en vraag me oprecht af of jij het ook helemaal hebt gelezen want dan had je mogelijkerwijs iets anders gereageerd. Ik vond je zin al vrij bot overkomen en nu ik het helemaal gelezen heb komt je zin nog steeds bot op mij over.

Ik had misschien tegen beter weten in je iets menselijker en doordachter ingeschat.

Een reanimatie staken lijkt me een moeilijke maar terechte beslissing om te nemen want waarom zou je langer dan strikt noodzakelijk is door gaan er mee.

Om op het verhaal van Andrea Walraven terug te komen. Een kleine 6,5 jaar geleden een reanimatie gedaan van een persoon die ik toen kon en dat was op dat moment een kwestie van knop omzetten en je ding doen. In het begin had ik het er best wel moeilijk mee dat het niet gelukt was echter was er vrij snel al iemand die tegen mij zei: "Wat je moest doen heb je perfect gedaan en meer kon je niet doen. Het is niet jou schuld dat die persoon dood is. Hou in je achterhoofd dat de persoon al was overleden en je alleen maar kan proberen die persoon het leven weer terug te geven". Dan wel woorden van gelijke strekking. En dat heeft mij heel erg geholpen met de reanimatie te verwerken en het een plekje te geven en dat ik er geen last (is misschien een zwaar woord) meer van heb.

Toevallig heb ik wat er toen tegen mij gezegd is dat ik er niks aan kon doen ook laatst tegen iemand anders gezegd die iemand heeft moeten reanimeren waar ze al een aantal dagen mee liep. Ze keek me op zich heel verbaasd aan en iemand anders zei daarop "Ja daar heeft hij eigenlijk wel een goed punt". En ik moet zeggen sinds die avond zag ik aan haar dat ze er minder moeite mee had dat het haar niet gelukt was.

[oma]

Ik had misschien tegen beter weten in je iets menselijker en doordachter ingeschat.

Iemand voldoet aan de criteria menselijk en doordacht als ze serieus menen dat je een crisis interventionist nodig hebt om om te gaan met de impact van staken van een reanimatie?

[CM]

Dat je bij een overleden persoon heel veel hebt aan een begrafenisondernemer zal niemand ontkennen Oma, echter heb ik het hele verhaal net gelezen en vraag me oprecht af of jij het ook helemaal hebt gelezen want dan had je mogelijkerwijs iets anders gereageerd. Ik vond je zin al vrij bot overkomen en nu ik het helemaal gelezen heb komt je zin nog steeds bot op mij over.

Ik had misschien tegen beter weten in je iets menselijker en doordachter ingeschat.

Een reanimatie staken lijkt me een moeilijke maar terechte beslissing om te nemen want waarom zou je langer dan strikt noodzakelijk is door gaan er mee.

Om op het verhaal van Andrea Walraven terug te komen. Een kleine 6,5 jaar geleden een reanimatie gedaan van een persoon die ik toen kon en dat was op dat moment een kwestie van knop omzetten en je ding doen. In het begin had ik het er best wel moeilijk mee dat het niet gelukt was echter was er vrij snel al iemand die tegen mij zei: "Wat je moest doen heb je perfect gedaan en meer kon je niet doen. Het is niet jou schuld dat die persoon dood is. Hou in je achterhoofd dat de persoon al was overleden en je alleen maar kan proberen die persoon het leven weer terug te geven". Dan wel woorden van gelijke strekking. En dat heeft mij heel erg geholpen met de reanimatie te verwerken en het een plekje te geven en dat ik er geen last (is misschien een zwaar woord) meer van heb.

Toevallig heb ik wat er toen tegen mij gezegd is dat ik er niks aan kon doen ook laatst tegen iemand anders gezegd die iemand heeft moeten reanimeren waar ze al een aantal dagen mee liep. Ze keek me op zich heel verbaasd aan en iemand anders zei daarop "Ja daar heeft hij eigenlijk wel een goed punt". En ik moet zeggen sinds die avond zag ik aan haar dat ze er minder moeite mee had dat het haar niet gelukt was.

Enrico,

Ten eerste, mag ik je vragen om iets vaker een komma of een punt in je verhaal te gebruiken? Dat maakt het makkelijker om het te lezen. Daarmee is je boodschap ook krachtiger. Wat betreft de inhoud, ik begrijp dat mensen een goed gesprek willen maar een 'crisis interventionist' lijkt mij een nogal verzonnen titel voor iets wat alleen geduld, gezond verstand en een luisterend oor nodig heeft. Mits ik de tijd heb, wil ik dat gesprek ook als ambulanceverpleegkundige voeren. Sterker nog, ik vind het één van de  waardevoller aspecten van mijn werk.

[helm]

Als cursisten gereanimeerd hebben bellen ze mij, hun instructeur, wel eens voor een praatje.

[ir. Auditor]

Als cursisten gereanimeerd hebben bellen ze mij, hun instructeur, wel eens voor een praatje.

Lijkt me ook een erg goede strategie.
Ik heb een bevriende instructeur die ik een week per jaar zie. Hij is niet mijn instructeur, maar kan het erg goed met hem vinden. Ik grapte wel eens " *** ik bel jou als ik eens iets naars mee maak."
Een paar maanden later SMSte ik hem 's avonds laat: "kan ik je morgen ochtend even bellen?" Half uur later belde hij mij zeer prettig om zo iemand te hebben.

[enrico1972]

Als cursisten gereanimeerd hebben bellen ze mij, hun instructeur, wel eens voor een praatje.

Ik heb in 2005 toen mijn EHBO en Reanimatie gehaald en zou totaal niet weten wie dat gaf want ging via voormalig werkgever.
Dus wie ik zou moeten bellen als ik zoiets weer mee maak ? Geen flauw idee. Ga wel naar mijn huisarts als het nodig mocht zijn.
Ga wel over 2 weken weer eens een reanimatiecursus doen als opfrissing voor mezelf.

[oma]

Ik heb in 2005 toen mijn EHBO en Reanimatie gehaald en zou totaal niet weten wie dat gaf want ging via voormalig werkgever.
Dus wie ik zou moeten bellen als ik zoiets weer mee maak ? Geen flauw idee. Ga wel naar mijn huisarts als het nodig mocht zijn.
Ga wel over 2 weken weer eens een reanimatiecursus doen als opfrissing voor mezelf.

Als je als burger/ehbo-er iets heftigs hebt meegemaakt bij het verlenen van hulp is er zoals CM al aangeeft meestal wel een ambulancebroeder die als hij tijd heeft heel even iets zegt. Reanimatie-instructeurs hebben vaak afspraken dat cursisten kunnen bellen en misschien is iemand die je goed vertrouwt wel de meest geschikte persoon om het 'even van je af te praten'. Als je echt last hebt van wat je mee hebt gemaakt, bijv. een paar nachten niet in goed in slaap kunnen komen kan je altijd naar de huisarts.

Ik heb geen flauw idee wat een crisis interventionist is en ik beschouw staken van reanimaties ook niet als iets met een grote impact op mensen. Ik kom regelmatig ter plaatse als (hoofd)officier van dienst als onze ambulancemensen druk bezig zijn. De meeste burgers/ehbo-ers gaan nuchter om met een gestaakte reanimatie. Als mensen dat niet kunnen is het probleem dat ze onjuist zijn voorgelicht. Onjuiste voorlichting over reanimatie zorgt namelijk voor onjuiste verwachtingen over de uitkomst.

Ik heb ter plaatse wel meegemaakt dat ik een paar paramedics grijp om ze te zeggen even naar wat eerste hulpverleners te kijken omdat het zichtbaar niet goed met deze mensen gaat. Het gaat dan om zware ongevallen, vaak met veel bloed en/of (partiele) traumatische amputaties, waarbij een slachtoffer nog leeft en sterft in bijzijn van de EHBO-er. Ik heb het ook een aantal keren gezien bij EHBO-ers die eerste hulp verleenden aan slachtoffers met zeer ernstig brandwondletsel.

Ik ben een oude chirurg die makkelijk om kan gaan met het gevoel als iemand in je handen sterft. Ik ben zo gevormd tijdens mijn opleiding. Ik vind het niet leuk en had het ook liever anders gehad omdat ik iedereen een lang en gezond leven gun. Ik verwacht van EHBO-ers/burgers niet dat zij het kunnen. Als wij deze aangeslagen ehbo-ers niet op straat kunnen helpen omdat ze overstuur zijn verwijzen ze wij ze niet naar de crisis intervenionist maar naar huisartsen of een psycholoog (reguliere gezondheidszorg).