0 gebruikers (en 1 gast bekijken dit topic.
Mijn naam is Jos en ik ben werkzaam als hoofdagent bij het basisteam Alkmaar-Duinstreek. Ik heb mijn politieopleiding gevolgd in Rotterdam. Hier heb ik bijna 7 jaar gewerkt. Na deze periode heb ik 1,5 jaar op Bonaire gewoond en daar ook bij de lokale politie gewerkt. 3,5 jaar geleden ben ik terug gekomen naar Nederland en ben ik in Alkmaar komen werken.Op 23 augustus 2016 kwam het verzoek binnen bij mijn teamleiding om collega’s aan te melden die per direct beschikbaar en bereid waren af te reizen naar Bonaire voor een uitzending van drie maanden. In verband met personele tekorten is er een beroep gedaan op het Nederlandse Nationale Politiekorps om politiemensen te leveren voor de noodhulp- en assistentieverlening.Ik heb op deze plek gesolliciteerd, omdat ik met mijn ervaringen en lokale bekendheid een meerwaarde voor de collega's zou kunnen hebben. Op 27 augustus 2016 hoorde ik van de eenheidsleiding dat ik was aangenomen. De dagen erna zijn razend snel gegaan. Er moest een hoop geregeld worden.Op Bonaire werken de collega’s bijvoorbeeld nog in ons 'oude' uniform. Dit betekent een wit overhemd en blauwe pantalon. Het embleem op de mouw is verschillend. In plaats van “politie” staat er “politie Bonaire Eustatius Saba” op. Deze overhemden moest ik nog even bij elkaar zoeken, aangezien wij ze hier niet meer gebruiken.Vanuit onze Afdeling Preparatie is het nodige voorwerk gedaan zoals: de vliegtickets regelen, de contactpersonen in kaart brengen en het vervoer van onze bewapening regelen. Onze eigen wapens hebben wij mee genomen naar Bonaire, maar wij kunnen ze niet zomaar mee aan boord meenemen.Op 1 september stapte ik samen met nog 5 collega's in het vliegtuig naar het zonnige Caraïben. We werden vriendelijk ontvangen op het vliegveld door 3 collega's van het politiekorps Bonaire.Ons avontuur kan beginnen! Graag neem ik jullie hierin mee. Ik zal mijn ervaringen beschrijven en af en toe een blog posten op de Facebook pagina van Politie Alkmaar. Het lijkt mij leuk om jullie te vertellen over de verschillen en misschien ook wel overeenkomsten in het politiewerk. En op deze manier kan ik met het Caribische sfeertje de zomer wat langer voor jullie vasthouden.Op bijgevoegde foto’s werd ik opnieuw officieel beëdigd voor het Caribische korps en zie je het voertuig waar wij mee surveilleren.
Mijn naam is Jos en ik ben voor 3 maanden uitgezonden naar Bonaire. Ik neem jullie de komende tijd mee in mijn avontuur.Ik ben ingedeeld in groep 1 en na aankomst op Bonaire ben ik gelijk gepland voor een nachtdienst.Het eerste wat mij opviel, is dat de politie hier nog het oude uniform draagt. En ze zijn nog uitgerust met ons oude dienstwapen, de Walther P5. Inmiddels dragen wij in Nederland de Walther P99Q. De korte wapenstok is op Bonaire een stuk groter dan de Nederlandse. En op Bonaire surveilleert de politie met grote pick-ups. Dit is noodzakelijk omdat er veel onverharde en onverlichte wegen zijn.De meldkamer op Bonaire heet Central. Hier komen alle meldingen binnen van Bonaire, St Eustatius en Saba.Mijn eerste dienst begint en de wachtcommandant heeft de dienst overgenomen. Net als in Nederland worden bij de overdracht de bijzonderheden van de voorgaande dienst besproken en maakt de wachtcommandant de indeling van de surveillancekoppels.Ik ben voor de nacht ingedeeld met mijn maatje “Smoke” op de surveillanceauto met roepnummer: “Numero Uno”.Voordat we het hek uit rijden maken we contact met de meldkamer: "Central surveillance uno base den aire kambio". Vrij vertaald “Surveillance 1 basis in de lucht”. Nu weet de meldkamer wie er op straat is en aan wie de meldingen uitgegeven kunnen worden.De eerste melding is op de Kaya Corona waar zich een familieprobleem zou afspelen. Ter plaatse bleken twee broers ruzie met elkaar te hebben. Hier hebben wij bemiddelend opgetreden.Het is zaterdagnacht en er is veel publiek op straat. Overal in Playa klinken vrolijke deuntjes uit de kroegen. Het publiek op Bonaire is gevarieerd. Van toeristen tot lokale bevolking. Elke kroeg trekt zijn eigen publiek. De sfeer deze nacht is goed. De temperatuur is nog steeds boven de 30 graden en een zomerse bries maakt het aangenaam op straat. De mensen groeten ons vriendelijk en wij maken bij elk café een praatje om te zien hoe druk het is. Het valt direct op dat de meeste cafés een open karakter hebben en de mensen op straat staan te genieten van de muziek en hun drankje.Vervolgens krijgen wij een melding van een aanrijding en de veroorzaker probeert weg te rijden. Samen met surveillanceauto `Numero Dos` gaan wij onderweg. Ter plaatse zie ik een man naast zijn auto staan. Ik kijk naar zijn auto en zie de rechtervoorband scheef onder de auto staan. Ik vraag de man in gebrekkig Papiaments of het goed met hem gaat. De man begint te lachen en geeft me een hand. Een makamba (lees: blanke) die Papiaments spreekt is hilarisch genoeg.Ik zie dat de man wankelt op zijn benen en ik ruik een alcohollucht. Hij geeft aan iets te hard over de rotonde te zijn gereden en hierbij een stoepje geraakt te hebben. De man woont twee straten verderop en is dus bijna thuis.Ook op Bonaire is het verboden om onder invloed van alcohol e/o drugs aan het verkeer deel te nemen. Op Bonaire is echter geen meetapparatuur om de promillages te meten, zoals wij dat in Nederland kunnen met een ademanalyse apparaat. Bij verdenking zal er een bloedproef afgenomen moeten worden. In dit geval hebben we de man niet zien autorijden en betreft het een eenzijdig ongeval, waarbij alleen de man zelf schade heeft opgelopen. We hebben de auto laten wegslepen door een takelbedrijf en hebben de man thuis gebracht.De nacht verloopt verder zonder incidenten. En aan het einde van de nacht kijk ik naar de opkomende zon. De temperatuur is al lekker en de wind is non stop aanwezig. Uitkijkend over de baai besef ik dat ik op een super mooi tropisch eiland zit aan de andere kant van de wereld.Wie weet een volgende blog meer avontuur, maar voor nu was dit een eerste Caraïbische nachtdienst op Bonaire.
Mijn naam is Jos en ik ben voor 3 maanden uitgezonden naar Bonaire. Ik ben er nu bijna 2 maanden en het is nog elke dag een bijzondere ervaring.Er zijn meerdere collega's uitgezonden naar Bonaire, waaronder 2 docenten van de Integrale Beroepsvaardigheid Training (IBT). IBT richt zich op gevaar- en geweldbeheersing. Net als in Nederland moeten de collega’s op Bonaire ook gecertificeerd worden voor onder andere de schiet- en aanhoudingsvaardigheden. Ik mocht een IBT toetsdag op Bonaire meedoen. In Nederland trainen we op schietbanen en in sportzalen. Op Bonaire gaat dit net wat anders; hier is alles buiten! Voor mij een unieke ervaring.In de vroege ochtend vertrek ik met nog zes collega's naar Washikemba. Dit is een heuvelachtig en zanderig gebied tussen de cactussen. In dit gebied heeft men de schietbaan aangelegd.Vóór vertrek controleer ik nog even of ik alles bij me heb: “zonnebril, zonnebrand en vooral veel drinkwater!” Tijdens de IBT in Nederland zijn dit niet echt de noodzakelijke dingen waar ik als eerste aan denk. De rit naar Washikemba is fantastisch! We rijden over zandpaden met kuilen en tussen de cactussen door. Af en toe komen we een verdwaalde ezel tegen die lekker staat te grazen. Het voelt alsof ik op safari ben!Bij de schietbaan aangekomen zetten we alles klaar om te kunnen starten. In de omgeving worden rode vlaggen neergezet om burgers er op attent te maken dat de schietbaan in gebruik is. Ook de kartonnen borden met hierop de schietdoelen worden neergezet. En de docenten geven ons uitleg over de procedures en veiligheidsvoorschriften. We gaan op vijf meter afstand staan om eerst even in te schieten. Ik zet m'n zonnebril recht en mijn gehoorbescherming op. Het fluitsignaal gaat en de eerste schoten klinken. Dit is bijzonder! Buiten schieten, in de felle zon, geeft een andere dimensie dan binnen op een schietbaan. Factoren als de zon, de wind en de warmte spelen een grote rol. Onder deze omstandigheden kun je op een overdekte schietbaan niet trainen.Na het “warm” draaien, trainen we het benaderen van een vuurwapengevaarlijke verdachte. Na de eerste paar schoten hoor ik "VUURSTEUN". Ik zie en hoor dat de lokale collega's, net als mijn collega’s in Nederland, hierop reageren. Ik hoor een collega roepen "OVERGENOMEN" en vervolgens klinken er weer een paar schoten. Met het begrip vuursteun vraag je aan een collega om de vuurlijn over te nemen, wanneer je je wapen bijvoorbeeld moet herladen of wanneer je wapen een storing heeft. Met het roepen van “overgenomen” geeft de collega vervolgens aan dat hij daadwerkelijk de vuurlijn heeft overgenomen. De procedures zijn dus hetzelfde als ik gewend ben in Nederland. Het is goed om te zien dat we op elkaar zijn ingespeeld. Dit geeft een veilig gevoel.Na twee uur trainen doen we de verplichte schiettoets. Met 1 misser heb ik de toets succesvol afgelegd. Het is een bijzondere ervaring. Ik heb heel goed kunnen ervaren wat de hitte met mij doet. Naast het enorme zweten, merk ik dat ik veel sneller mijn concentratie kwijt raak.Ook de aanhoudingsvaardigheden trainen wij buiten. Wij oefenen met de pepperspray en we trainen in een duo-procedure. Dit houdt in dat ik, samen met mijn collega, een verdachte moet aanhouden en onder controle moet brengen. Ook hierin worden toetsen afgelegd. Tijdens dit onderdeel merk ik weer wat de natuurelementen met mij doen. Bij het gebruik van de pepperspray is het handig om rekening te houden met de wind. Als man is dat een “open deur” en weet ik dat allang.Tijdens de toets wordt er gekeken naar de stoot- en traptechnieken. Daarna moet ik met mijn wapenstok de juiste afweer-, slag- en stoottechnieken laten zien. Communicatie naar de verdachte is heel belangrijk. Maar ook aan je collega(‘s), als ook eventuele omstanders, geef je te kennen wat er komen gaat. De taal kan in deze een heikel punt zijn. Sommige mensen op Bonaire spreken alleen Spaans of Papiaments. Aanroepen in het Nederlands heeft dan niet het gewenste resultaat.Na een aantal uren in de hete Caribische zon rijden we voldaan, verkleurd en gecertificeerd terug naar het politiebureau. Daar sluit ik weer aan bij mijn groep voor de reguliere noodhulp!
Politie Alkmaar17 december om 11:33 · Mijn naam is Jos en de afgelopen 3,5 maand heb ik jullie meegenomen in mijn uitzending naar Bonaire. Iedereen vraagt aan mij hoe de ervaring was en ik kan maar 1 antwoord geven: “fantastisch”. Het eiland is supermooi en de bevolking erg vriendelijk. Ik heb een leuke tijd gehad en mooie ervaringen opgedaan.Het is goed om te zien en te ervaren dat de politie, op 9.000 kilometer afstand, dezelfde instelling heeft als bij ons, namelijk: “boeven vangen!”Bonaire is een kleine gemeenschap. De mensen kennen elkaar en weten heel veel van elkaar. De meeste meldingen hier zijn dan ook vaak in de relationele sfeer. Wij bemiddelen veel tussen partijen, tenzij er sprake is van strafbare feiten.Wat mij opvalt is dat er bij de meeste meldingen al zicht is op een dader. De lokale collega’s kennen zelf al heel veel mensen. En op een eiland kom je elkaar vanzelf weer tegen. Er heerst een “ons kent ons” cultuur. Veel verdachten kunnen dus makkelijk achterhaald worden zodat misdrijven kunnen worden opgelost. Er is veel sociale controle.Het kan hier druk zijn met kleine en grote incidenten. Hieronder een greep uit de meldingen die voorbij zijn gekomen: • Een beroving met een vuurwapen • Verschillende diefstallen • Aanrijdingen met en zonder letsel • Vechtpartijen • Steekincidenten • Schietpartijen • huiselijk geweld• Buren ruzies• Woning inbraken• Vermissing van een persoonDe collega’s worden ter plaatse geroepen en handelen de incidenten af. In Nederland zijn wij gewend aan genoeg collega’s en middelen. Dat is hier niet vanzelfsprekend. Soms is het voor onze eigen veiligheid beter om een andere aanpak te kiezen. In het handelen en het nemen van beslissingen zijn dit aspecten die we moeten overdenken. Soms druist dit in tegen het gevoel. Ondanks de grote werkdruk werken de collega's elke dag met plezier en volledige inzet.Tijdens het werk ben ik veel ketenpartners tegengekomen. Dit zijn onze partners met wie wij nauw samenwerken. Er worden onder andere diensten gedaan met de CoastGuard, de douane en de marechaussee. De marechaussee draait ook mee in onze basispolitiezorg. De marechaussee is gestationeerd op Bonaire voor de grensbewaking en zij bieden ondersteuning aan de politie.Momenteel wordt er op Bonaire een nieuwe gevangenis gebouwd. Deze wordt groter en moderner dan de gevangenis die er nu is. De gevangenis moet gaan voldoen aan de Nederlandse maatstaven. De oude gevangenis staat achter het politiebureau, midden in Kralendijk. De gevangenis is oud en zit vrij vol. Het is goed om te zien dat Bonaire een land is wat aan het opbouwen is. Er is de laatste jaren een hoop gemoderniseerd en vooruitgang geboekt. Ik kan dit vergelijk maken omdat ik hier eerder een aantal jaar heb gewoond.Ik ben het korps Caribisch Nederland erg dankbaar voor deze mooie ervaring. Helaas zit mijn tijd op Bonaire erop. Ik bereid mij voor op minstens 20 graden verschil en het mooie Alkmaar in kerstsferen. Ik vond het leuk om jullie mee te nemen in een aantal blogs en wil jullie bedanken voor de positieve reacties.
Klopt het dat ik blog nr 4 mis?
